پدر تکیه گاهی مستحکم ، دیواری که هرگز فرو نمی ریزد.
به گزارش روراستی ولادت حضرت على(ع) يکى از زيباترين فصل‏هاى کتاب آفرينش است که نشان دهنده مقام والا و پرتوى از عظمت آن امام هُمام مى باشد.
در شب ولادت ايشان، زمين غرق نور و معنويت بود و از آسمان نيز باران فضل و رحمت مى باريد.
ابوطالب که از شادى در پوست خود نمى گنجيد، فرياد مى زد: اى مردم! دوست خدا در خانه خدا متولد شد.
امروز، وقتی خورشید، سر از بالین کوه‏ها بردارد و طلوع کند، همتای خود را در زمین خواهد یافت.
مولای نخلستان‏های سکوت و چاه، مولای شبگرد کوچه‏های کوفه را که بار امانت بر دوش، خلافت خدا را بر زمین مجسم خواهد کرد.
علی علیه السلام بی کرانِ عروجِ کمال انسان تا اوج عرش خداوندی است.
او آغاز حیرت آدمی است ، حیرتی عاجزانه و فقیرانه که روح های بزرگ را در برابر عظمت خود به زانو درمی آورد.
علی، سرفرازترین قله معرفت است که آفتاب جمالش به جویندگان دانایی و عشق، نور می دهد و از سخاوت آسمانی اش بر دل های مردمان باران رحمت می بارد.
پدر! می‏خواستم درباره‏ات بنویسم؛ گفتم: یداللّهی؛ دیدم، علی است، گفتم نان‏ آورشبانه کوچه‏ های دلم هستی؛ دیدم علی است ، خلوص تو در عشق ورزیدن را نوشتم و روح تو را از هر طرف پیمودم، به علی رسیدم.
آن‏گاه، دریافتم که تو، نور جدا شده‏ ای از آفتاب علی هستی، تا از پنجره هر خانه‏ ای، هستی را گرما ببخشی ، و این‏گونه بود که علی(ع)، نماینده خدا و نبی شد و پدر، نماینده علی (ع) .
پدر، تویی که صبوری‏ات، دل‏های ناامید را سپیده‏ دم امیدواری است.
مرام نامه دریا را روح وسیعت به تحریر می‏آید، آن هنگام که ابرهای دلتنگی، پنجره‏های خانه را باران می‏پاشند.
آسمان همواره بوسه بر پیشانی بلندت را آرزومند است.
بی‏تو، شکوه جهان، ویرانه‏ای است مسکوت و بی‏ هیاهو.