ما هم فراموش کردیم روز دوازدهم آذر ماه را؛ روزی که به نام معلولین نامگذاری شده است، بنابراین با کلی شرمندگی به خاطر تاخیری که داشتیم مصاحبه ای با یکی از این عزیزان داشتیم تا شاید بتوانیم درد دلشان را به گوش مسئولین و مردم برسانیم.
به گزارش روراستی، محمد رضا صفری، معلول جسمی حرکتی شدید، متولد ۱۳۵۳ و دارای دو فرزند هنرمند خوشنویس می باشد، او از کودکی باویلچرش انس گرفته، یاری دیرین و آشنا.
او قبل از هر چیز این چنین آغاز میکند،اجازه می خواهم از تعداد افرادی که در زندگیم نقش بسیار مهمی داشتندتشکر کنم، از پدر و مادرم چون رنج زیادی برای من کشیدند ولی هیچ وقت به من بازگو هم نکردند، از همسرم که با این وضع معلولیتم مرا پذیرفت، از دایی بزرگوارم که درتحصیل من نقش به سزایی داشت، در زمینه هنر از آقای احمدعسکریان و در زمینه ورزش از آقای سیدعلیرضا رضوی که واقعا مرا کمک کردند.
محمد رضا میگوید که با کمک معلم ورزش خود به نام احمد عسگریان در روستای قاسم آباد به کلاس خوشنویسی رفتم، باورکنید با ویلچر بسیار برایم مشقت بار و سخت بود اما تحمل کردم،گاهی هم مورد تمسخر قرار می گرفتم ولی ناامید نمی شدم، و هم اکنون در زمینه تبلیغات فعالیت می کنم و کانون تبلیغاتی دارم .
صفری که درزمینه ورزشی یکی از افتخارات شهرستان رفسنجان است می گوید، تنیس روی میز بازی میکنم که مقام سوم کشور را در این رشته دارم .
محمد رضا صفری که انگار می داند ما چه میخواهیم بپرسیم به این جمله اشاره کرد، معلولیت محدویت است نه محرومیت،با این جمله به ما آرامش میدهند. (کمی سکوت)! یکی ازدوستان بزرگوارم گفت، واژه معلول شایسته شمانیست، بعضی افراد جامعه سربارند ولی شما نه. معلولیت خواست خدا بوده و ما دربرابر مشیت الهی تسلیم درگه اوییم .
او با لبخندی که بر چهره اش نشست گفت، اجازه بدیدسلامی هم به محضر رهبر عزیزم حضرت امام خامنه ای داشته باشم، ایشان بزرگ جانباز انقلابند و من درمقابل ایشان قطره در برابر اقیانوسم .رهبرا من به شما افتخارمیکنم البته تمام دنیای اسلام به وجودتان افتخار میکند .دوست دارم به دیدار رهبرم بروم که فکرمیکنم غیرممکن باشد.
محمد رضا از مردم می خواهد تا دیده شان را نسبت به معلولین باز تر کنند، او می گوید هرچند برخوردها نسبت به گذشته بهتر شده است اما هنوز کمبودهایی دیده می شود؛ گاهی هم دلیل برخورد نادرست مردم با معلولین، کم لطفی خود معلولان نسبت به خودشان است.
درخواستهای صفری از مسئولین با این جمله آغاز شد. ، درخواستی که عمل نشود نیازی به بازگویی ندارد. مسکن، اشتغال، مناسب سازی شهر و قانون حمایت از معلولین،که این قانون مدت هاست از سوی مجلس شورای اسلامی تصویب شده است اما هیچ ارگانی تاکنون نه از آن حمایت کرده و نه آن را اجرا نموده است.
محمد رضا با این مثال که شما تصور کنید یک زوج معلول که شوهر ویلچری؛ همسرش از ناحیه پا دچار معلولیت؛ و باید کفش مخصوص معلولیت بپوشد و همچنین دارای فرزند می باشد این سوال را طرح میکند، این خانواده با پول یارانه و 100تومان بهزیستی چگونه میتوانند زندگی کنند ایا عدالت درمورد آنها اجرا شده است؟
او با اشاره به اینکه ما کشوری بسیار غنی داریم و اینکه نمیخواهم زیاد شکایت کنم گفت: معلولین با بدترین شکل ممکن زندگی میکنند ولی هیچ امکاناتی به آنها داده نمیشودهیچ کس به فکرمعلولین نیست،
او در خصوص مشکلات تیم ورزشیش چنین میگوید: ما در رفسنجان بزرگترین معدن مس دنیا را داریم من تیمم را باید چند روز آینده ببرم به مسابقات کشوری اما مسئولین مس حاضرنیستند 8 تا 10میلیون تومان به تیم ما کمک کنند تیمی که رتبه اول تا سوم کشور را کسب خواهد کرد، ولی خرج سایرتیم ها میلیاردی میکنند.
اما حرف آخر، جا دارد که از طریق این سایت تشکر کنم از سازمان بهزیستی که همواره پشتیبان معلولین بوده است. و همجنین کسانی که درزمینه فعالیتم کمکم کردند اقای بلندی رییس سابق بهزیستی رفسنجان، اقای پورمحمدی شهردار رفسنجان، اقای تقوی رییس ارشاد، (چون ایشان روز بعد از 12 اذر از من و تعدادی ازهنرمندان معلول یاد کردند) آقای صالحی رییس سابق فرودگاه رفسنجان و از سایت روراستی که یادی از ما معلولین کردند.