در حالی رفسنجان شهری که اسماً برخودار اما لب پرتگاه محرومیت ایستاده و صدای سقوطش با وجود جاده ها و آب سمی و مدارس فرسوده، لشکر بیکاران و… همه جا پیچیده، اما برخی آقایان مسؤول نمک گیر مس شده و مطالبه گری را به فراموشی سپرده اند.
به گزارش روراستی، کمتر کسی است که از جاده های پر پیچ و خم و مرگ این شهرستان خبر نداشته باشد، جاده هایی که اندر انتظار بودجه ای برای دوبانده سازی هستند. مدارسی که با کوچکترین لرزشی خطر فروریختن دارند و آب و هوایی که سمی بوده و سلامتی مردم این شهر را سالهاست تهدید می کند.
این مشکلات بیخ گوش بزرگترین معدن مس ایران هستند، معدنی که ثروتی بی پایان است و وجود شهری با این اوصاف در کنارش تأسف بار.
بخشی از این وضعیت به خود مس که دست سخاوتش را از سر این شهرستان که به حق سهامدار اصلی این معدن است، برداشته و بخشی به مسئولانی که مطالبه گری شان در حد گرفتن یک خودرو برای انداختن زیر پای خودشان و اندکی پول برای نونوار کردن محیط کارشان ازجمله فرش اتاق کار و مبلمان لوکس و تعویض صندلی های اتاق کنفرانس و… است تا در جلسات بدرخشند و به به و چه چه بشنوند، برمی گردد.
اداره ای که به پول بنزین خودروهایش محتاج بوده این همه ریخت و پاش از کجا آب می خورد.
باید پرسید پس حق مردم چه می شود؟
اینکه آقایان خود را نمک گیر مس می کنند و خبری از مطالبه گری نیست، چوبش بر تن مردم می خورد، مطالباتی که مردم دارند علاوه بر حوزه هایی که در بالا برشمردیم، در حوزه اشتغال نیز هست. شهری با بیشترین ذخایر مس ایران اما بیش از ۱۳ هزار جوان بیکار و معضلات اجتماعی که عمدتا ناشی از همین بیکاری است.
بهتر است مسئولان به خود بیایند و از رئیس دادگستری که این روزها برای گرفتن حق مردم این شهر از مس و انجام تکلیف مس در برابر مسئولیت های اجتماعی به جد پیگیر است و همچنین امام جمعه که مرتب تذکر می دهد، الگو بگیرند، مسئولان این شهر دیگر باید از خواب زمستانی بیدار شوند و به فکر مردم نیز باشند.
شرکت مس هم باید به خود بیاید! چرا حتما باید صدایی بلند شود و تذکری از تربیونی داده شود تا مس نسبت به انجام مسئولیت های اجتماعی اش تازه کورسویی به سمت رفسنجان بتاباند!