به گزارش روراستی، در برابر سوال هاي ساده اما متفاوتي كه معمولاً ذهن كودكان را مشغول مي كند، آنچه اهميت دارد اين است كه واقعيت گفته شود. بچه ها در هر گروه سني كه سوال مي كنند بايد از والدين جوابي بشنوند كه متناسب با سن و سطح درك شان است. يكي از سوال هايي كه ممكن است كودكان بپرسند درباره دارايي هاي شان است. سوال هايي مانند اينكه «چرا من دوچرخه ندارم»، «چرا دوستم اسباب بازي بيشتري دارد؟» و… در اين موارد از آنجا كه پاسخ به سوال ها تقريباً با وضعيت اقتصادي خانواده مرتبط است، بايد طوري به كودك جواب داده شود كه او را به درك آنچه در خانواده اتفاق افتاده، برساند. حيدر حسيني، روانشناس و مشاور خانواده درباره نحوه پاسخ به اين سوالات توضيح مي دهد.
اشتياق والدين اهميت دارد!
پرسش درباره داشته ها و نداشته ها در كودك از زماني شروع مي شود كه او هويت اجتماعي اش را كشف مي كند. مرحله اي در رشد كودك وجود دارد كه در آن وقتي كودكي بخواهد حسي را نسبت به چيزي درك كند به اشتياق والدين نگاه مي كند. مثلاً وقتي كودك در حال دويدن زمين مي خورد اولين كاري كه مي كند اين است كه به والدينش نگاه مي كند و به تناسب كاري كه آنها انجام مي دهند واكنش نشان مي دهد. در اين مورد داشته ها و نداشته هاي كودك، حس والدين بسيار اهميت دارد. در اين ميان اولين چيزي كه كودك مي فهمد اشتياق والدين به ويژه اشتياق مادر است. در سنين پايين وقتي مادر نسبت به چيزي مشتاق مي شود كودك هم به آن مشتاق مي شود.
به اشتياق شكل حسرت ندهيد
بعضي اوقات اشتياق در مسائل خانوادگي شكل حسرت گونه دارد. در اين صورت كودك در آينده هم نسبت به آنچه ديگران دارند حالت حسرت گونه پيدا مي كند. مسئله مهم محروميت در سنين پايين است مخصوصاً محروميت از تغذيه مناسب، در حال حاضر كه اكثر والدين شاغل هستند و بچه ها در مهد بزرگ مي شوند، اين محروميت شكل بارزي دارد. وقتي كودك تا ۲ سالگي نوازش شود يا در زمان مناسب تغذيه داشته باشد دچار محروميت و حسرت نخواهد شد، بايد دقت داشت كه اشتياق والدين تا چه حد حسرت است و تا چه حد فقط اشتياقي است كه قابليت به دست آوردن دارد.
قولي ندهيد كه به آن عمل نكنيد
پاسخ والدين به اين قبيل سوالات به اين مربوط است كه آنها خود چطور مي خواهند زندگي كنند. آنچه اهميت دارد اين است كه قولي به كودك داده نشود كه قرار نيست هيچ گاه عملي شود. مثلاً اگر قرار نيست براي او دوچرخه بخريد چنين قولي به او ندهيد و در عوض او را براي يك ساعت به دوچرخه سواري در يكي از مراكزي كه دوچرخه كرايه مي دهند ببريد. وقتي كودك به طور كلي محروم باشد، حس حقارت در او ايجاد مي شود.
نگذاريد حسرت بخورد
در مرحله بعد از والدين، نگاه كودك به اشتياق همسالان قرار دارد. او وقتي در مقام مقايسه و رقابت قرار مي گيرد ممكن است بگويد «چرا علي دوچرخه دارد ولي من ندارم؟» از آنجا كه اين موضوع ضعف اجتماعي محسوب مي شود، طبيعي است كه حسرت داشته باشد. اما سوال او اين نيست كه «چرا او بايد داشته باشد و من نداشته باشم؟» بلكه مي گويد «من بايد اين را داشته باشم و چرا اين را به من نمي دهيد؟» بنابراين والدين بايد بتوانند آن را مديريت كنند و كودك را به سمت حسرت و حقارت پيش نبرند.
حقارت را به جبران تبديل كنيد
حس حقارت كودك از نداشته ها مي تواند تبديل به جبران شود. وقتي نگاه والدين اين باشد كه كودك مي تواند داشته باشد او به تلاش تشويق مي شود. خيلي اوقات اتفاقاتي در زندگي مي افتد كه ما نمي توانيم موفق باشيم اما مي توانيم تلاشگر باشيم. كودك به خاطر داشتن چيزي تشويق نمي شود بلكه به دليل تلاشش تشويق مي شود. جواب به اين قبيل سوال ها نوعي جهان بيني دادن به كودك است. اينكه تو چطوري مي تواني بعضي چيزها را داشته باشي و بعضي چيزها را نمي تواني داشته باشي و قرار نيست همه آدم ها همه چيز را داشته باشند. اينها پاسخ هايي است كه مي توان با توجه به شرايط سني كودك به او داد.
اگر شما والدين عزيز نمي دانيد چطور سوال كودك تان را پاسخ دهيد، سوال را با كد KQ به شماره ۳۰۰۰۲۳۰۵۲ پيامك كنيد.