جانشین فرمانده انتظامی رفسنجان: بچه هایی که گدایی می کنند می دانند که پولی که ممکن است شما به آنها بدهید در جهت ارتقای زندگی خود آنها نخواهد بود و معمولاً دست کسانی می رسد که از آنها بعنوان ابزار استفاده می کنند.

چراغ قرمز می‌شود، منتظر می‌مانی که چراغ سبز شود و زودتر به خانه برسی و خستگی یک روز کاری را از تن بیرون کنی، در رویاهایت فرو رفته‌ای که دست‌هایی بر شیشه می‌کوبد، “آقا گل می خوای؟ نرگس، مریم، رز، هر کدومشو دوس دارین بدم”، فال چی؟ “فالت بگیرم؟ دستمال میخری ؟شیشه ماشین رو تمیزکنم ؟ “… ناگهان دود تند اسپند تا جان خسته‌ات می‌دودو کمی جلوتر زنی را با لباسهای کثیف و کودکی در آغوش میبینی که به سمت خودرو نزدیک می شود…

در هیاهوی گل ,فال ‘اسپند و مظلومیت این کودک مظلوم هستی که چراغ سبز می‌شود و باید بروی. اما ذهنت همانجا در پشت چراغ قرمز می‌ماندکه
کمک کنم؟ نکنم؟ پول بدم؟ پول ندم؟ راست میگه؟ نمیگه؟

اینها سوالاتی است که به محض برخورد با یکی از این افراد به ظاهر نیازمند و پراکنده در سطح شهر به ذهن انسان هجوم می آورند و حسابی آن را درگیر خود می کنندودست آخر هم بدون پاسخی روشن ذهن را رها کرده و می روند.

سال‌هاست که چگونگی و چرایی کمک به متکدیان خیابانی دغدغه ذهنی بسیاری از افراد جامعه است
کودکانی که تکدی گری می کنند همیشه یکی از دردسرهای شهرها می شوند چون احساس همدردی با آنها مسئله ای کاملاً طبیعی است. اما با این وجود، بهتر است که بنا به دلایلی به این افراد پولی ندهید. مطمئن باشید بچه ای که در خیابان گدایی می کند، شاید ابزاری برای یک گروه سازمان یافته نباشد اما باز هم به طور مستقل کار نمی کند. مطمئناً این کار ناشایست را برای یک فرد بزرگسال که معمولاً عضوی از خانواده اوست انجام می دهد.

متاسفانه، از کودکان برای دلیل ساده ای که می توان آنرا “بازاریابی” نامید، برای گدایی استفاده می شود: همه ما نگران آسایش و رفاه کودکان هستیم و احتمال کمک کردن به آنها به خاطر همین احساس تاسف یا گناه بسیار بیشتر است. به همین دلیل است که مادران معتاد با نوزادان خود در حالی که آنها را در بغل گرفته اند برای گدایی می روند. کودکان در این زمینه خیلی بیشتر از افراد بزرگسال می توانند پول در بیاورند.

حتی اگر برحسب اتفاق کودکی مستقل از بزرگسالان به گدایی بپردازد، باز هم با دادن پول به وی این رفتار زشت را در او تقویت نکنیم. برخی از افراد سعی می کنند با دادن لباس و لوازم تحصیلی به اینگونه بچه ها، به آنها کمک کنند اما این روش هم کاملاً ساده لوحانه است. بهتر است این لوازم تحصیلی یا پول را به یک مدرسه یا موسسه خیریه بدهید چون آن کودکان قاعدتاً استفاده ای از آن نخواهند کرد.

در آخر باید بگویم که از “نه” گفتن به متکدیان اصلاً نباید بترسید. البته درست است که همیشه آسان نیست اما بچه هایی که گدایی می کنند می دانند که پولی که ممکن است شما به آنها بدهید در جهت ارتقاء زندگی خود آنها نخواهد بود و معمولاً دست کسانی می رسد که از آنها بعنوان ابزار استفاده می کنند.

چندباری که من به متکدیان کمک کرده ام، به افرادی بوده است که ناتوان جسمی هستند. اکثر مواقع میلی به کمک کردن به متکدیان ندارم مخصوصاً اگر خودشان برای اینکار جلو آمده باشند. خیلی عجیب است که وقتی آنها خودشان برای گدایی جلو نمی آیند، احتمال اینکه به آنها کمک کنم خیلی بیشتر است.

من مخالف کمک کردن به افراد نیازمند نیستم. اما ترجیح می دهم این کمک کردن به مراکز خاص نیکوکاری باشد چون مطمئناً آنها خیلی بهتر از من می دانند که این پول را چطور خرج کرده و به چه کسانی بدهند. احتمال اینکه معمولاً برای کمک کردن به متکدیان بی میل هستم همین است، چون نمی دانم با آن پول می خواهند چه بکنند
متکدیان حرفه ای برای گرفتن پول احساسات مردم را هدف قرار داده و با تظاهر به فقر، ناتوانی و ابراز سخنانی غیر واقعی و داستانهای ساختگی سعی در ایجاد ترحم در دیگران نسبت به خود میکنند. پرداخت پول به متکدیان سطح شهر از هر نظر عملی نادرست بوده و متکدیان را برای تداوم عملشان ترغیب می کند.

به قلم؛ سرهنگ رضا خلیلی نژاد جانشین فرمانده انتظامی شهرستان رفسنجان