نامی آشنا اما غریب، نامی که در غربت تنهای می سوزد و می سازد تا اینکه کسی یا کسانی پیدا شوند و او را دوباره از تنهایی بیرون آورده و احیاء نمایند، “عدالت” عدالتی که همراه با امیر مومنان علی (ع) دفن شد، عدالتی که تنها از آن نامش باقی مانده آن هم برای فریفتن عوام .
روراستی: ملت ایران ملتی بزرگ و همیشه در صحنه، که در تمام سختیها و مشکلات در زمان مبارزه با طاغوت در زمان جنگ تحمیلی، جنگ نرم و فتنه همیشه همراه و همگام با انقلاب و دولت بوده و نشان دادند که اهل کوفه نبوده و نیستند؛ این مردم تا بحال از عدالت چندانی بر خوردار نبوده اند عدالتی که شامل حال کوفیان شد و آنها وفا نداشتند، حال آنکه امروز مردم ما با وفا هستند اما از عدالت محروم .
در دولت نهم و دهم معیار کارها و عملکردها به سمت عدالت رفت و تا اندازه ای هم موفق واقع شد اما در دولت یازدهم علی رغم اینکه مردم توقع داشتنداین عدالت قوی تر شود؛ دیده می شود که !!!
«عدالت در بیان علوی، امام(ع) عدل را با معانی ای نظیر، انصاف ، مراعات حق، میزان، هماهنگی و راستی و قرار دادن هر چیز در جای خود، نام می برد».
آیا عملکردهای دولت با این معیارها انطباق دارد؟ آیا کارهای که در حال اجرا هستند؛ عزل و نصب ها، سیاست خارجی، رروراست بودن با مردم ، سود بانکی، نحوه توزیع سبد کالاو … در چارچوب عدالت اجرا می شود؟ آیا این بخشش (توزیع سبد کالا) می تواند جای عدالت را پر کند؟
امیرمؤمنان(ع) در مقام تبیین ارزش و جایگاه عدالت در پاسخ پرسشی درباره این كه آیا ارزش عدالت برتر است یا ارزش بخشش؟ بر این باور است كه ارزش عدالت بیشتر است و دو دلیل برای آن ذكر می كنند: «عدالت هر چیزی را در جای خود می نهد، در حالی كه بخشش آن را از جای خود خارج می سازد.»
در عدل استحقاق های طبیعی و واقعی در نظر گرفته می شود، برخلاف جود كه سبب می شود جامعه مانند بدن مریض كه یك عضو آن درست كار نمی كند اعضای دیگر، فعالیت های خود را متوجه اصلاح او كنند و بهتر این است كه جامعه چنین حالتی را نداشته باشد، «عدالت تدبیر عمومی مردم است در حالی كه بخشش، گروه خاصی را شامل می شود»، عدالت قانونی عام همانند چهار راهی است كه همواره باید از آن بروند برخلاف جود كه حالتی است استثنایی و نمی شود برای آن حساب باز كرد .
«فالعدل اشرفهما و افضلهما» پس عدالت شریفتر و برتر از جود است.
علامت این نوع تفكر این است كه مسایل اجتماعی بر مسایل فردی تقدم دارد و اصالت با اجتماع است نه فرد، به عبارت دیگر، همیشه باید به مسائل اجتماعی نگاه كلان داشت نه نگاه جزیی و فردی .