به گزارش سایت خبری-تحلیلی روراستی ،بیایید این سنت را از بین ببریم که مدیران دولتی یا شبه دولتی، اول درجایگاه مدیریت منصوب می شوند سپس برای گرفتن مدارک دانشگاهی به مراکز خاص آموزشی مراجعه می نمایند و در عرض دو سه سال مدرک دکتری می گیرند.
این روزها همه جا صحبت بر سر این است که چه کسانی بر مسند وزارت یا مدیریت های کلان کشور تکیه می زنند و بازار حدس و گمان سکه است. بخشی سهم خواهی را رد می کنند، گروهی پیشنهادهای غیرمستقیم برای تشکیل دولت یازدهم می دهند و جماعتی… .
آن چه در دهه های اخیر در کشورمان شاهدش بوده ایم این بوده که با آمدن و رفتن وزیر یا مدیران ارشد دولتی ، مهاجرت زیرمجموعه هایشان شروع می شود و شاید اصطلاح اتوبوسی آمدن و رفتن مصداق بارز آن باشد.
آنچه در این میان مورد توجه نیست، بحث استقرار و استمرار مدیران متخصص و نخبگان بر سر کارهاست.
این یک رویداد مکرر در ایران است که به ریاست یک وزارتخانه بهداشتی یا ریاست بیمارستان، پزشک به کار می گیرند یا برای یک کارخانه تولید صنعتی مهندس درنظر می گیرند ولی باید گفت که در عصر جهانی شدن – که الحاق به آنان برای همه کشورهای کره زمین دیگر انتخاب نیست بلکه ضرورت است – دوران مدیریت علمی آغاز شده است و دیگر برای مدیریت یک بیمارستان پزشک استخدام نمی نمایند بلکه یک دانش آموخته رشته مدیریت علوم بیمارستانی در نظر می گیرند، یا برای یک کارخانه مهندس استخدام نمی کنند بلکه فارغ التحصیلان رشته های مدیریت صنعتی یا بازرگانی ارحجیت دارند.
دید مهندسی برای سر و سامان دادن به یک کارخانه یا دیدگاه یک پزشک برای اداره یک بیمارستان ممکن است حتی فاجعه بار هم باشد.یک مثال ساده شاید مساله را گویاتر کند:
فرض کنید از یک مهندس بپرسید یک ساختمان بیست طبقه را می شود از یک سوراخ سوزن رد کرد، اگر بخواهد بر مبنای علم مهندسی جواب دهد،پاسخ می دهد: بله می شود، از نظر علم مهندسی هم درست می گوید چرا که با خراب کردن و پودرکردن نخاله های ساختمانی می شود آنها را از سوراخ سوزن رد کرد، اما اگر همین سوال را از دانش آموخته رشته های اقتصاد توسعه یا مدیریت بازرگانی سوال کنی، پاسخ دریافت خواهید کرد که می شود اما به چه قیمت؟
مساله دید اقتصادی و مدیریت بازرگانی داشتن به هر پدیده توسعه ای، جزئی جدایی ناپذیر از مباحث تولیدی، خدماتی و توسعته کلان کشوری است.
اما برگردیم سر اصل مطلب، در کشور ما اغلب اعضا یک دولت یا سازمانهای عریض و طویل وابسته آن فارغ التحصیلان مهندسی یا پزشکی بوده اند و این یکی از علل به مشکل خوردن برنامه های توسعه اقتصادی و اجتماعی است.
در دولت های مدرن و کشورهای پیشرفته روسای جمهوری یا وزرا و مدیران ارشد معمولا از بین حقوقدانان بین المللی و یا اقتصاددانان باسواد و مسلط به علم روز انتخاب می شوند، به عنوان مثال در امریکا اکثر روسای جمهوری معمولا از حقوقدانان نخبه بهترین دانشگاههای دنیا هستند. وزرای خزانه داری و اقتصاد و رئیس بانک مرکزی از بهترین دانش آموختگان رشته های اقتصاد و مدیریت بازرگانی، مالی و سرمایه گذاری هستند. علم مدیریت زیربنای توسعه کشورهای پیشرفته شده است.
تربیت مدیران آینده توسط دانشگاه های معتبر جهان بسیار بسیار سخت تر آموزش مهندس یا تکنیسین یا پزشک است.
وقت آن رسیده که در کشور ما هم یکبار برای همیشه مختصات سازمانی حرفه ای برای پست های وزارت، وکالت و مدیران ارشد در نظر گرفته شود، مثلا وزرا حتما باید دانش آموخته یک دانشگاه بسیار معتبر داخلی یا خارجی باشند، آنان حتما باید مسلط به دو سه زبان زنده دنیا باشند و ارتباطات بین المللی و فرهنگ و رسوم جهانی را کاملا آموزش دیده باشند.
مدیران ارشدی در پست های سیاسی قرار گیرند که دانش آموخته علم سیاست بوده و مراحل رشد و تکامل حرفه ای خود را در سلسله مراتب آموزش دانشگاهی با منطق مرسوم جهان طی کرده باشند. ضمنا دانشگاههای محل تحصیل نخبگان بسیار تعیین کننده هستند و باید در رده بندی مراکز دانشگاهی جهان جایگاه ویژه ای داشته باشند.
حداقل سن برای وزرا یا مدیران ارشد چهل سال باشد که احساسات و بی تجربگی و هیجانات جوانی در آنان کاملا از بین رفته باشد.
بیایید این سنت را از بین ببریم که مدیران دولتی یا شبه دولتی، اول درجایگاه مدیریت منصوب می شوند سپس برای گرفتن مدارک دانشگاهی به مراکز خاص آموزشی مراجعه می نمایند و در عرض دو سه سال مدرک دکتری می گیرند تا به اصطلاح از مزایای قانونی آن بهره مند شوند. برای رسیدن به توسعه پایدار بیایید عهد ببندیم کیفیت آموزشی در دانشگاهها را فدای کمیت نکنیم.
بیایید یکبار برای همیشه استانداردهای مربوط به جایگاههای مدیریتی را تدوین کنیم تا نخبگانی که صلاحیت علمی و تجربی دارند در جایگاههایشان قرار گیرند.
اکنون جهانی سازی و جهانی شدن سرعت بیشتری گرفته، با تدوین استانداردهای معتبر برای مدیریت اداره کشور و سازمانهای دولتی و حتی نظامی و انتظامی و مراکز آموزشی و پرورشی، زیستن در این کشور برای نسل آینده را سهل و با نشاط کنیم.
منبع، هلیل